nr1 • 2006 • gedicht A.F. Troost

oktober 2006 (21e jaargang nr.1)

Ik schreeuw
   
Ik schreeuw – maar waar is Hij die schreeuwen hoort?
Vloek ik, geen mens, geen God die naar mij luistert.
Zwijg ik, verstomd, spreek ik geen enkel woord,
mijn hart verhard, mijn dag tot nacht verduisterd:
geen toon, geen taal, de letters uitgemoord,
zelfs niet een stem die in de stilte fluistert.

Waar is nu Hij die altijd met mij was
toen ik met Hem nog liep op oude paden
of languit liggend in het geurend gras
boven mij zag: een hemel vol genade?
Weg, alles weg! Mijn God, is dit mijn straf,
val ik door ongeloof in ongenade?

Ik schreeuw – tot U die niet meer schreeuwen kon,
lippen zo droog, de adem afgesneden,
donker de hemel, duisternis de zon –
waarom geen oor voor bittere gebeden?
Of toch? Voltooi wat eens uw hand begon!
Na deze nacht daagt er een dag vol vrede.

Tekst: André F. Troost
Melodie: Psalm 119